بازگشت به گذشته # 2

بازگشت به گذشته # 2
دریا کیانی

تمام دوران نوجوانی به ما تلقین می کردند که حجاب امنیت است. ولی من از همان دوران کودکی که 7 سال بیشتر نداشتم و مجبور به گذاشتن حجاب شدم تا همین حالاهیچ وقت احساس امنیت نداشتم. امنیتی که اونها با حجاب می خواهند به ما بدهند جز تحقیر و محدودیت چیزی برای ما ندارد. جامعه زن ستیز بعد از این انقلاب 20 سال دیگربه عقب رفت. توی مدارس همه چیز حرام بود از کتونی سفید، جوراب سفید و حتی دکمه براق. همه باید مانتوهای بدقواره بلند با رنگهای مرده می پوشیدیم . انگار آنها آمده بودند با زیبایی بجنگند و می خواستند همه چیز زشت و سیاه باشد و اگربا تمام اینها باز هم خوشگل به نظرمی رسیدی. بیشتربهت گیر می دادند انگار نمی توانستند زیبایی های یک زن را تحمل کنند. خلاصه اگر درس می خواندی یا نمی خواندی زیاد هم اهمیت نداشت و فراموش می شد. ولی اگر شلوارجین می پوشیدی همون روزباهات به شدت برخورد می شد و ازکلاس و درس محروم می شدی. ورودی مدرسه را با پرده کثیفی می گرفتند تا مبدا مردها نگاهی به داخل مدرسه بیندازند. هرروز صبح توسط انتظامات مدرسه تمام وسایل کیفهامون بازدید می شد و تفتیش بدنی می شدیم . دیگر برامون عادی شده بود و یاد گرفته بودیم که چه جوری عکس و کتاب و وسایل را جا سازی کنیم تا اون احمقها نتوانند پیدایش کنند. ولی خوب گاهی هم پیش می افتاد که گیر می افتادیم . مثل یک باری که من کتاب بوف کور صادق هدایت را کاملا فراموش کردم که توی کیفم است. بعد تا یک هفته مدیرمدرسه و معلم امورترتبیتی من را مورد بازپرسی قرار می دادند که چرا این کتاب را خواندم و چی ازش فهمیدم. و از کجا آوردم . خلاصه من که واقعا چیززیادی از کتاب نفهمیده بودم به غیراز یک جمله که هیچ وقت آن را فراموش نکردم و آن این بود که" درزندگی زخمهایی هست که روح را آهسته در انزوا میخورد ومیتراشد آدم زخمی میکند" که چه قدرهم حرف درستی بود. بعدها اون کتاب را 5 یا 6 بار خواندم ، شاید اگر اون همه اذیت نمی شدم هیج وقت دوباره نمی خواندمش. ولی خوب اون موقع نمی فهمیدم چرا نمی بایست این کتاب را می خواندم. و یا چرا اصلا این کتاب را می خواستم بخوانم.ولی این روزها جوانها و نوجوانان دیگه زیر اون محدودیت ها و تحقیرها سکوت نمی کنند. آنها هر سال مخالفتهای شدید خودشان را به شکل های مختلف نشاند می دهد و به زودی دیگراجازه نخواهند داد که کسی به روی انها حجاب بکشد